Kuyu

by adacayininhikayeleri.blogspot.com 00:18 2 yorum anne gece Hüzün kuyu taşlar yalnızlık

İç ses
Herkes sırt çevirebilirdi size
Arkadaşlarınız bir bir azalırdı yıllar geçtikçe takvim yaprakları misali...
Komşularla selamlaşmamaya başlardınız
Telefonlar eskisi gibi çalmazdı
Hiçbiri ama hiçbiri etkilemezdi insanı
Yutkunur geçerdiniz yanlarından
Soğuk boş bakışlar
Akrabalar ailenize sizi sormamaya başlarlardı
Ya da cevabını bildikleri soruları düşünmeden tekrarlarlardı
Hiç biri yıkmazdı, deviremezdi yıllar yılı üst üste koyduğunuz taşları
O taşlar ki hiç birine kalkmazdı, kalkmamıştı
Öyle sağlam, ilk gün bıraktığınız gibi dimdik tüm haşmetiyle kalırdı tüm taşlar yerli yerinde
Birininki hariç...
Annesi yüz çevirmiş küçük bir kız çocuğu hariç...
Onu kolları güçsüz oluverirdi
Çünkü o zaten taşları kaldırabilecek kadar güçlü olmamıştı hiçbir zaman
Hep bir yardım eli, hep bir destek ona kol kanat germişti
Hiçbir zaman övmezdi, kızını bir gün bile takdir etmemişti belki de, olsun...
Kendisini bu yüzden beğenmezdi küçük kız çocuğu, kendi kokusunu sevmezdi, hatırlamıyordu ne zaman derinden içine çekip annesinin onu kokladığını...
Annesi tarafından yeterince sevilmeyen kız çocukları o sevgiyi başkalarında ararlarmış. Dostları bile o eksik şefkati hissettirenlerden olurmuş...
'Ben anne olduğumda' diye başlayan cümleler tamamlanamazmış, boğaza tam da oraya düğümlenen şeyler olurmuş, tıpkı kalplere atılan düğümler gibi...
Anne olmak istenmezmiş
Karanlıktan karanlık şeyler varmış
Geceler kuyulara düşüp bir daha çıkmazmış
Umut kelimesi yitirirmiş var olan tüm anlamlarını
Ağladığında gözlerinden hiç yaş akmayan küçük kızın yanakları ıslanır olmuş
İnsanın Rabbin'den başka dostu yokmuş
İman ettim...Adaçayı