Dört buçuk saatlik yolculuk boyunca uyusam da yorgunluğum bitmek bilmiyor bir türlü. Her hafta aynı güzergahta gidip geliyorum. Manzara nefis,dışarının havası tertemiz. Ancak içeride işler biraz karışık...
İki vasıta ile gidiyorum ve her yolculuğum bir Türk filmi tadında geçiyor. Sanki yol boyunca uğradığımız ilçelerde zaman içinde bir yolculuğa çıkıyor gibiyiz. Minibüse binen insanlar bana her defasında siyah-beyaz Türk filmlerini anımsatıyorlar . Kendilerini bu denli muhafaza etmeleri, hiç değişmemeleri beni o kadar hayrete düşürüyor ki.Her yolculuğum bir sosyolojik araştırma konusu...
İki minibüs değiştiriyorum ve şehrin tüm ilçelerine uğraya uğraya varıyorum gideceğim yere. Minibüslerin havası hiç değişmiyor. Yanıma oturan teyzeler de değişmiyor sanki. Ya da bana öyle geliyor. Bir yörenin halkı ancak bu kadar benzer birbirine.
Minibüse her binenin elinde bir poşet ekmek var. Fırını olmayan köylerde yaşayanlar ilçeden ekmeklerini alıyorlar,daha sıcacıkken evlerine götürüyorlar.Köylerden alıp ilçeye götürdüğümüz insanlar da beyaz bez çuvallarla pirinç,nohut götürüyorlar yakınlarına. Ve elbette büyük bakraçlarda yoğurtlar. Bazen tüm minibüsü kokusuyla saran yeni yapılmış tarhanalar...
Günlerden Cuma ise bambaşka oluyor siyah beyaz minibüsümüz... Namaza gitmek isteyen tüm amcalar,dedeler köyden biniyorlar minibüsümüze. Minibüste hiç boşluk kalmadığını anlayınca çalıştırıyor minibüsçü amca minibüsümüzü...İlçeye varınca hepsi birden iniyorlar. Bizleri dualarla uğurluyorlar. "Haydi hayırlı yolculuk!"
İlçede aktarma yapmak için bilet aldığım küçük yazıhanenin içinde bekliyorum bir sonraki minibüsü. Bir köşede oturuyorum kitabımı okuyorum. Artık herkes ismimi biliyor. Ben girdiğimde ismimi sormadan biletimi kesiyorlar. Çay ocağındaki başında kasket olan amca çay dolduruyor." İç bakalım kuru kuru gitmez o yediğin"
Minibüste arka tarafa kalmışsam minibüsçü amca gel bacım öne otur diyor.
Şunu farkediyorum her yolculuğumda. Okuyan insana ayrı bir saygı duyuyorlar.Okuduğumu öğrendiklerinde, bizim çocuğumuz da kazansa okusa,diyorlar hep. Hepsinde aynı umut, aynı istek. Acaba çocukları hep orada mı kalsa diyorum içimden.Hiç gelmeseler mi büyük şehre... Hep orada öyle oldukları gibi kalsalar diyorum. Şehrin kirli havası insanları da mı kirletiyor acaba? Adaçayı
0 yorum:
Yorum Gönder