Bazen tek bir resim insana birçok duyguyu anımsatır. Bu resim de benim için öyle.
En yakın dostum keşfetmiş bu resmi ve bana göndermiş. Yazdığı not ise: "Kardeşim biz"
Evet bize çok benziyorlar kardeşim... Gözlerindeki mahsunluk ve aynı zamanda muzip parıltılar. Yanyana hiç ayrılmayacakmışçasına duruşları, sımsıkı birbirlerine tutunuşlarıyla evet tıpkı biz...
Yapayalnızdık orada ve kendimize ait bir dünya kurmuştuk. Küçücük bir odaya dünyaları sığdırmıştık. Her türlü muzipliği yapardık orada...Maden suyu şişelerini kalorifer önüne dizmiştik. Bunları ne yapacaksınız diyen kızları türlü hurafelerle kandırıyorduk. Bir kütüphanemiz yoktu.Kitaplarımızı üst üste yığmıştık ve boyumuz kadar olmuştu.Duvarların kenarında kalmaktan böceklenmişti kitaplarımız. Masanın üstünde uyuyakalırdık çalışırken.Akşamları herkes odadayken evden gizlice kaçardık. Tüm o kargaşadan kurtulmak için varoş mahallemizin kuytu sokaklarına saklardık kendimizi. Renk cümbüşlerinin içinde kaybolmayı dilerdik. Bir renk olmak,yorulmadan, sade bir renk,renksiz bir renk... Öyle renksiz olmalıydık ki kimse bulamamalıydı bizi. O semtteki en bilinmedik ama en güzel yere giderdik. Bize hep güzel gelirdi orası. Belki çayın sunuluş şeklinden belki de tadına doyulmaz muhabbetimizden...İnce belli bardağın yanına nane koyarlardı. O nane hiç bitmesin isterdik. Çünkü nane biterse eve dönmek zorunda kalacaktık. Nanenin ağzımızda yok oluşu bize vaktin geldiğini anımsatacaktı.
Vakit gelince sokağımıza doğru hızlı adımlarla yol alırdık. Korkuyla hızlandırırdık adımlarımızı. Anahtarla yavaşça açardık kapıyı. Fark edilmeden odaya girmeyi başarırdık.
Aslında herkes bilirdi kaçtığımızı...
Neden kaçtığımızı da bilirlerdi...
Yaramazlık yapmadan duramayacağımızı da bilirlerdi...
Bizim birbirimize ne kadar yakın olduğumuzu, kardeş olduğumuzu da bilirlerdi...
Bizim kavgamız da,uğraşımız da hedefimiz de tekti,kardeştik çünkü biz..
Şİmdi tekrar bakıyorum resme. Uzun uzun dalıyorum elimde olmadan. İki kız çocuğundan fazlası var bu resimde...Adaçayı
0 yorum:
Yorum Gönder