Zamanla kafamda daha iyi oturuyor bazı şeyler. Böylelikle kendimi daha net aktarabiliyorum, daha net yazabiliyorum. Beynimin içindeki sisi dağıtmak için çok çabaladım, çabalıyorum da.
Üzgün veya perişan olduğunu söylemen bana iyi gelmiyor ya da benim için önemi yok, bir şeyi değiştirmiyor yazmıştın. O kadar haklısın ki. Bir çözüm ile gelmedikten sonra yahut sana değiştirmen için fırsat vermedikten sonra ne anlamı olabilirdi ne kadar dipte olduğumun.
İlk kez bu kadar net hissediyorum. Duygularım yalnız kaldıkça berraklaşmaya başladı. Geçmişi daha çok düşünüyorum. Elimdeki her şeyi tekrar tekrar okuyorum.
Mutlu olduğumu bilirsen eğer mutlu olacakmışsın.Öyle yazmıştın.
Bu gerçek mi?
Çünkü eğer öyleyse üzgünüm. Seni üzmeyi istememiştim.
Yine de bunu okumak iyi geldi biliyor musun. Senden bu kadar habersizken sana dair ve senden gelen bir şeyleri okumak öyle kıymetli ki.
Yazdıkların çoğu kez şifa oldular içime. Seninle konuşur gibi hissettim. Keşke daha uzun olsalarmış dedim. İzledim sonra defalarca seni. Baktım uzun uzun.
Daha evvel daha çok konuşamadığım için ve tüm uykularım için ve tüm uyuyakalmalarım için, tüm yarım bırakmalarım, tüm öfkelerim için pişmanlıktan ölmek eğer mümkün olsaydı şu an çok farklı olurdu. Artık ağlamadan, uyuyabilmek için dua etmeden Allah'a yalvarmadan uyuyamıyorum. İçimden bu acıyı alması bazen de beni alması için yakarmadan uyuyamıyorum. İhtiyacım olan zamanmış, Seni anlayabilmek için bu derin yalızlığı yaşamam gerekiyormuş. Geç olduğu için üzüntülerime bir yenisini ekliyorum.
Fotoğrafı bugün senin için çektim. Erken geldim eve ve sana yazmaya başladım. Aslında mektubun şöyle başlıyordu. "Burada güneş batıyor. Eve bir an evvel gelip sana yazmak ve bu şekilde seninle konuşabilmek için sabırsızlandım..."
Gökyüzüne beraber baktık farzettim. En güzel anı yakalamak istedim bu yüzden. Saklamak istedim. Zarfa iliştiriyorum.
Pamuk gökyüzü senin için.
Kalbimle.
Ada
0 yorum:
Yorum Gönder