Geziniyorum, üç vakte kadar görünecek olan yolda. Tüm gözler üzerimdeyken babamın gölgesine sığınıyorum. Tam da yüreğimin kabardığı yerdeyim. İyi yürekliler taifesinden biri beliriveriyor. "Korkma! Allah bizimle beraberdir" diyor. Günahlarım kalbimi karartıyor, korkuyorum. Babamın merhamet dolu gözlerini arıyorum bu defa da. Kervan çoktan gitmiş. Ben çok gerideyim. Geç farkediyorum.
Kuyulardan kuyulara yollar uzuyor. Geçiyorum her birinin ıslak kapısından. Üzerime gözyaşlarım damlıyor. İçmek için avucumda biriktirdiğim su, parmaklarımın arasından akıyor. O suda buluyorum kendimi. Kuyu benim. Ne kervan geçiyor. Ne yağmur yağıyor. İçten içe kuruyorum. İyiler taifesinden kimse gelmiyor bu defa.
Telvenin içinde bulunmaktan mı, günaha sessiz kalmaktan mı bilmiyorum. Yalnız kalıyorum. Sessizliğim kıyameti getiriyor. Kapkara, fırtına sonrası çamur karası bir kıyamet. Sesler artıyor, kulaklarımı soyarcasına sesler. Neden sonra söyleyenin ağzında koca bir yalana dönüşüyorum. Kayboluyorum... Adaçayı
0 yorum:
Yorum Gönder