Çocukken en büyük hayalim kitaplarla dolu bir yerde tek başıma rahatsız edilmeden sadece okumaktı. İstediğim kitaba ulaşabileceğim ve yalnız yaşayacağım bir yer...
Bu yalnızlık sevgisi o zamandan öyle yer etti ki bende, zamanla tüm kalabalıklarda kendimi dış dünyaya kapatabildim. Kendi dünyamı kendi içimde kurdum. Orada kendime ait bir kütüphanem, bir evim ve bir bahçem vardı. Her gün kitaplarımı orada okudum. Kafamı orada dinledim. Orada ağladım ve orada yazdım.
Pek fazla güneşli olmazdı havalar. Bir ağaç ve bir kaç çeşit bitki yetişirdi.Hepsi de güzel kokardı ama orada hiçbir şey beni etkilemezdi. Ben yalnızca köşeme çekilir okurdum. Kanepemi de unutmamalı. Örtüsü sürekli kayan,anneannemin kanepelerinden biriydi aslında...
Sonra bir gün orada birini gördüm. Nasıl girmiş olabilirdi oraya? Kitaplarımı karıştırmış, hatta bazılarını okumuştu.Rafları da düzenli bir şekilde yerleştirmişti. Her zaman bozulan kanepe örtümü sabitlemiş,evi havalandırmıştı. Tüm çiçek kokusu içeri girmişti. Rutubet yok olmuştu adeta.Ev fazlasıyla temizdi. Bulanık görüntüsü ve hayali sis yok olmuştu.
Ben kanepemde kitabımı okurken bir anda yanıma oturuyor,başlıyordu kitabımdan okumaya. Nefesini bile dikkatli alıyordu beni rahatsız etmemek için. Öyle usul, öyle müşfik...
Orada daha çok zaman geçirmeye başladım. Evim onun kokusuyla dolmuştu. Varlığı beni hiç olmadığım kadar mutlu ediyordu. Yeni minderler almıştım evime. Daha önce hiç görmediğim çiçekler sarıyordu bahçemi.Tohumlar ekiyordu bahçeme görüyordum. Güneş sıcacık ısıtıyordu evimi. Artık bahçemdeki yabani otları temizliyordum,kitaplarımı ağacın dalına çıkıp okuyordum. Sonra bir şey farkettim. Kitaplarımdan çok onu izliyordum. Nefesini takip ediyordum. Onun yanında oturuyordum.Mutluydum, çok mutluydum. Kimse yoktu. Yalnızca ikimiz vardık...
Neden sonra ona ismini sormayı akıl edebildim. Cevap verdi:
-'Aşk'
Adaçayı
0 yorum:
Yorum Gönder