by adacayininhikayeleri.blogspot.com 02:21 0 yorum

Aslında zaman geçmiyor biliyor musun.
Ben hep aynı andayım.
Aynı şekilde ağlıyorum. Hep aynı şarkılar. Hep.
Sen yoğunsun evindesin. Biliyorum annenin yanındasın.
Belki Makbuleyi de gördün. Onu görünce beni hatırladın belki bir an. Sonra geçti.
Çünkü o kadar güzel ki. Geçer. Gider her şey.
Ben de öyleyim işte.
Ne yaşıyorum bilmiyorum. Hiç görmeyeceğin yazılar yazıyorum sonra yakıyorum.
Bunları da hiç görmeyeceksin. Çünkü gelmiyorsun buraya. Neden gelesin ki. Bir hayatın var senin.
Seni uzaktan izliyorum.
Bazen hiç görünmüyorsun bazen bir anlık.
Geçen gün hissettim
Sanki bana baktın. Ben sinyal verdim sana. Durdun bekledin. Belki dedin ki bu ne yapıyor.
Özel numaradan aradım seni. Kapatmışsın telefonunu özel numaralara. Anlaşmıştık bu konuda, sonra hatırladım.
Ben toparlanmaya çalışıyorum.
Artık beni sevmiyorsun. Nokta. Anlaşıldı. Nokta.
Bunu her hatırladığımda kalbimde kasırgalar kopuyor. İnsan yaşattığını yaşamadan ölmezmiş ya hani.
Tamam işte ben de öyleyim. Bütün klişelerin merkeziyim. Mörfi benim. Kendi kanunlarım var.
Yaşadım yaşıyorum. Seninki kadar büyük bir şokla.
Etrafımda benim için çabalamak isteyen insanlar var.
Kalbim acıyor ama benim.Kimse bilmiyor ki.
Boşver. Sen de bilme.
Çok kirpik, çok göz, gök yürek adam.
Seni hiç sevmiyorum.
Tam burada çok ağladım be.