KÜL

by adacayininhikayeleri.blogspot.com 15:36 0 yorum

Yazılarımı özgür bırakıyorum
Kendimi de
Bu gece bir meczup rüyada kulağıma fısıldadı. 
"Nereye kadar gizleyeceksin?" dedi ve gitti.
Arkasından bakakaldım. Kalakaldım. Kaldım. Kendimle. Bir başıma.
İçimde tuttuklarım, sırlarım, içimdeki derin göller
Karanlık ve bataklıklar
Rüyalarım, kaybolduğum kabuslarım, çığlıklarım
İçimdeki zehri akıtmadıkça ne ölçüde yaşayabilirim
Öykülerim artık zihnimin köşelerinde birikiyor üst üste
Yığınla öykü, yaşanmışlık, film kareleri gibi
Eski fotoğraflar gibi
İç sesimi duymaz oldum
Dinleyemez oldum kendimi
En kötüsü de düşünemez oldum
Hata. 
Ömrüme sebep olacak bir hata mı?
Şöyle dua ettim hep, Rabbim ben göremem ama Sen gösterirsin.
Sen gizli olanı, içimi kemireni gösterirsin.
Gördüm.
Her insan içinde bir kurt taşırmış, bu kurt kimi zaman uyur, kimi zaman sessizce yermiş insanın etini, hiç acımadan.
Serbest bırakıyorum kendimi de, içimde kanamalara sebep olan kurdu da, yazılarımı da
Rüyalarımı yakıyorum.
Küllerini bir vazoya dolduruyorum
Boynuma asıyorum
Kendimi tüm ağırlıklarımla denize bırakıyorum.