by adacayininhikayeleri.blogspot.com 00:15 0 yorum

Nasılsın?
Ne kadar uzak değil mi?
Hayatlar, yollar. Artık ne kadar uzak.
Ama insanın içi ne kadar yakın kendi içine.
Hiç gitmiyor bazı şeyler, hep yakın, içimdeki hep yakın.
Bir tanıdığım öldü. Yani şöyle birebir değil instagramda tanıdığım benim yaşımda bir kız, sen tanımıyorsun.
Hayatım değişiyor.Eskisi gibi değilim uzun zamandır. İlk zamanlar tamamen sapmıştım her şeyden, resmen kayıp gitmek üzereydim. Hatta kaymıştım hiçbir şeyim kalmamıştı. Hiç bu kadar dip yapmamıştım.İşte sanırım bu yüzden sonrasında çok kötü şeyler oldu.

"Hepsini sayamam gerçi utançlarım da var
Ama geçecek hepsi, geçecek"

Şimdi öyle değil. Ölüm beni sarstı. Olması gerektiği gibi yapıyor beni.Duruldum artık. Sularım duruldu.
Allah bizi ölümle terbiye etmesin.
Seni merak ediyorum her gün.
Ne yapıyor acaba nasıl?
Ama telaşla değil. İçten içe. Uzaklara bakarak. Durarak. Bazen sokaklarda.Derste. Bir anda. Bazen her an.
Sen de merak ediyor musun bilmiyorum. Bazen diyorum aniden aklıma gelişleri belki de onun da beni içinden geçirişinden.
Ben böyleyim işte.

"İşte böyle yaşıyoruz ve yaşamak da..."

Hayatıma devam ediyorum. Yeniden kuruyorum. Yeniden başlıyorum hayata. Kibirlerimi, kendimi odağa almayı bırakıyorum. Her gün yeniden başlıyorum. Hata yapmamak için içim parçalanırcasına engel oluyorum kendime. Dallar arasında iyi olan dala geçiş yapmaya çalışıyorum. Sanırım en olmamı istediğin halimdeyim. İçimdeki savaş diniyor sanırım.
İyiyim.
Daha iyi olacağım inşallah.
..