by adacayininhikayeleri.blogspot.com 02:48 0 yorum Karmaşık Mevsimler Sıradanlık

İç ses:Karmaşık

Şu aralar sıklıkla hissettiğim bu galiba.

Yaşantım, koşullar, yapmam gerekenler.

Hepsini ve her şeyi karmaşık hissediyorum. Birbirinin içine geçmişçesine. Uğraştırmak istercesine.

Uğraşıyorum...

Sahi ne kadar zaman oldu. Ben uğraşalı. Çabalayalı.

Çok...

Bazen durmak istediğimi söylüyorum kendime. Sadece durmak. Uğraşmadan, çabalamadan biraz durmak. Dinlenmek. Zihnimi boşaltmak.

Kafamda dönüp duran kelimelerin yatışmasını beklemek.

Sonra fark ediyorum. Zaten duruyorum. Ya da durduğumu düşünüyorum.

Koşullardı beni böyle düşünmeye sevk eden.

Yıllar önce bir yakınımız evlerine gittiğimde bana çektiği fotoğrafları göstermişti. Evinin her mevsim uzaktan fotoğrafını çekmiş.

Sonbahar, yaz, ilkbahar, kış...

Kış resminde evi karlar altında. Sonbaharda evinin civarındaki ağaçların yaprakları dökülmüş. Yazın evinin bahçesinde çiçekler açmış. Baharda evin etrafına çocuklar doluşmuş. Sıcak fotoğraftan bile hissediliyordu.

'Bak. Hayatımın sıradan olduğu, her şeyin aynı kaldığını düşündüğümde bu fotoğraflara bakarım. Evim bile değişiyor. Hayatım neden aynı kalsın ki?'

Haklıydı.

Muazzam bir sistem içerisinde her gün yepyeni bir güne uyanan dünyada insanın aynı kalabilmesi bir hayal ürünüydü muhakkak. Ancak şu da bir gerçek ki bu süreci bizzat kendimiz hazırlıyoruz. Olduğu yerde kalmayı tercih eden insan, sistemin dışına kendisi çıkıyor ve değişimi reddediyor.

Tıpkı benim bu aralar kendime yaptığım gibi.

Zaman gerekiyor, anlatmakta zorlanıyorum...Adaçayı